205 زندگی سخت ......

  

من زنم همزادِ بارون   هم نژادِ کوه و تیشه

طعمِ شیرینِ یه آغوش    معنیِ درخت و ریشه

عطرِ من اگه بپیچه     ذهنِ شعرا تازه میشه

اگه دستامو بکارن       سبز میشم تا همیشه

من زنم که روحِ عشقو          میسپره به سینه مرد

 من زنم مرهمِ دردِ                 دلِ عاشقای شبگرد

تنم از جنسِ بهاره                تو شبای کهنه و سرد

تک درختِ ایستاده                تو هجومِ وحشی درد

اما تو عمقِ نگاهم           یک قبیله بی کسی هست

روی هر گوشه قلبم            زخمِ بی هم نفسی هست 

 

من زنم زنِ زمستون              زنِ شعرهای پریشون
 

رو تنم ، زخمه ی غربت        تو چشام ،هوای بارون