436

دو هفته از رفتنش گذشت ، باورم نمیشه هنوز که نیست . چقدر زندگی آدمها باوردنکردنی و عجیبه.....

تو این دوهفه روحیه همسری بهتر شده . به اوضاع خونشون به شدت رسیدگی کردیم .کلی وسیله جدید خریدیم ، اشد که تنوعی برای 3 خواهر مجرد و برادر شوهری دانشجو و پدر شوهر عزیزم باشه . با وجود جاری بزرگتر از خودم و اینکه دختر داییشون هم هست ولی چون کرج هستن و به ندرت سر میزنن ، توی مراسم همه این خانواده رو به من سپردن ، به منی که هنوز خودم باید به کسی سپرده بشم.

چقدر روزها زود میگذره ( جمله ثابت من ) 

همسری به خاطرروحیه هممون ، تصمیم گرفته بچه دار بشیم، من مخالفتی ندارم بعد از گذشت 4.5 سال از ازدواجمون و 6 سال از عقدمون ، شاد واقعن برا اقدام کردن الان زمانشه دیگه. نمیدونم من فقط میترسم .